กระทู้นี้เป็น"กระทู้เล่าเรื่อง"ความอัดอั้นตันใจของเราตั้งขึ้นเพื่อถามพ่อๆแม่ๆทั้งหลาย และคนที่อนาคตอาจได้เป็นพ่อแม่คน
เวลาลูกถูกแกล้งโดยเฉพาะเด็กเล็กหรือเด็กประถมเนี่ย ปกติพ่อแม่แก้ไขกันยังไง
ถ้าคิดว่าเราดราม่าเกินไป คิดว่าเราเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาเป็นเรื่องใหญ่ ก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะคะ
ปกติที่เราเห็นบ่อยๆมันก็มีไม่กี่ทางเลือกนะ เท่าที่เห็น
-เรื่องของเด็ก ให้เด็กเเก้กันเอง
-รายงานครูไว้ เพื่อป้องกันลูก
-เข้าไปคุณกับพ่อแม่เด็กที่มาแกล้งลูก
-หรือไม่ก็จัดการดุเด็กเกเรตัวต้นเหตุเลยโดยตรง
จู่ๆเราก็นึกถึงเรื่องสมัยเด็กของตัวเองเอง สมัยที่เราถูกแกล้ง...
แม่เราใช้หลักการ
"เรื่องของเด็ก ให้เด็กแก้กันเอง"
แต่เรารู้สึกว่าการตัดสินใจของแม่ตอนนั้นมันผิดพลาดรึเปล่า? เพราะมันเปลี่ยนเราให้เป็นคนแบบนี้จนปัจจุบัน
คือตอนเด็กเราจะโดนเด็กผู้ชายกลุ่มนึงแกล้งทุกเย็นเลยค่ะ ตอนนั่งรอแม่
คือเราเป็นนักกีฬา เราก็เอาลูกบาสไปเล่นที่รร.ตลอด
แล้วเราก็มักจะถูกกลุ่มเด็กผู้ชายแย่งลูกบาสไปเล่นด้วยความที่ของเรามันใหม่กว่าของโรงเรียน
เวลาแม่มารับ เราจะขอคืนก็ไม่ค่อยจะให้ บอกให้มาเอาพรุ่งนี้ จะเล่นต่อก่อน อะไรแบบนั้น บางทีมาทวงตอนเช้าก็ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ไหน ต้องหาเองตามพุ่มไม้หรือตามกองลูกบาสที่โรงเรียน จนครูคิดว่าเราจะขโมยลูกบาสรร.กลับบ้าน
พอเราไปบอกแม่เรา... ขอให้แม่เราช่วยพูด
แม่เราบอกให้เราคุยเองค่ะ แม่ไม่คุยให้
เราก็ไม่ยอม เพราะเราเองก็พูดหลายรอบแล้ว แต่แม่บอกว่า
ของๆเราเอง เราต้องรักษาเอง ไม่งั้นก็ไม่ต้องเอามา(แต่เราอยู่ชมรมบาสนิ ก็ต้องพกละ) ถ้าแม่ไปพูด แม่เป็นผู้ใหญ่ แม่ก็
ดูไม่ดีจริงมั้ย?
เวลาเจอปัญหาหนูก็ต้องแก้ไขด้วยตัวเองสิ
จะมัวแต่ฟ้องครูฟ้องแม่ไม่ได้หรอก(อาจเป็นทางแก้ปัญหาที่ถูกต้องสำหรับผู้ปกครอง แต่สำหรับเด็กคนนึง มันเป็นปมด้อยมาตลอดชีวิต)
นาทีนั้นเรารู้สึกเหมือนอะไรในใจเรามันพังทลายลง... แม่ปกป้องเราไม่ได้? แม่เห็นแม่รู้เราถูกแกล้งแต่ไม่ทำอะไรเลย? แม่เป็นแม่เราแต่แม่เข้าข้างคนอื่น? ฯลฯ คือ ณ ตอนนั้นชีวิตสับสนมาก เหมือนที่พึ่งเดียวของเราลอยแพเราไปแล้ว(ถึงจะดูเว่อร์ แต่ตอนนั้นเราน้อยใจมากนะ)
และแล้วด้วยคำของแม่ "เราต้องแก้ปัญหาเอง" เรื่องเลยจบไม่สวยเท่าไหร่นัก... พอรู้สึกเหมือนไม่มีที่พึ่ง มันปลุกเราให้เกิดความก้าวร้าว
การอยากใช้กำลังป้องกันตัว และความเกลียดชัง มันแทรกเข้ามาในใจเรื่อยๆ
วันนั้น เรากำลังจะกลับบ้าน ตัดสินใจไม่เล่นบาสเย็นนั้น แต่เด็กชายกลุ่มเดิมก็เข้ามาจะเอาลูกบาสไปเล่น เราบอกว่าไม่ได้ วันนี้รีบกลับ
เขาก็พยายามแย่งจากมือเรา เราไม่ยอมและดึงหลบ มันก็เข้ามาล๊อคตัวเราแล้วจะดึงลูกบาสไป
ปกติเวลาเราถูกแกล้ง ใจเราก็จะนึกถึงแม่ค่ะ แต่เหมือนนึกไปได้แค่วิเดียว คำว่า
"แม่ปกป้องเราไม่ได้" มันก็แทรกขึ้นมาในหัวเลย
วินั้นเลยเอาถุงลูกบาสนี่แหละ เหวี่ยงกระแทกหัวคนแย่งบอลข้างหน้าจนล้มตึงไปท่ามกลางความตกใจของคนแถวนั้น
ที่คิดว่าการแย่งลูกบาสเป็นแค่ "เรื่องเด็กเล่นกัน" เราไม่จบค่ะ ด้วยความที่อัดอั้นมานาน
และด้วยความที่เชื่อว่า เราคือเรา มีแค่เราคนเดียวที่ปกป้องตัวเองได้ เราเลยกระหน่ำกระทืบเด็กผู้ชายที่ล้ม แล้วก็จัดการคนด้านหลัง ชุนลมุนวุ่นวายมาก เสียงร้องไห้(ของพวกนั้น)ระงมไปหมด
แม้แต่จนมีครูมาแยก เราก็ยังได้ลงเท้าบนหน้าอกหนึ่งในพวกนั้นจนหงายตึงไปอีกตั้งดอก...
จบที่ห้องปกครองสิคะ พวกพ่อแม่เด็กฝั่งนู้นก็มา แม่เราก็มา เราก็นั่งตรงนั้นแหละ ไม่มีความรู้สึกผิดหรือกลัวอะไรเลย เพราะเราคิดว่าเราทำถูกต้องแล้ว
ครูก็ว่าเรา แม่ก็ว่าเรา พ่อแม่ฝั่งนู้นก็ว่าเรา
แล้วสิ่งที่ผู้ใหญ่พวกนั้นพูดคือ... "ทำไมไม่บอกครู" "ทำไมไม่บอกพ่อแม่" "ทำไม
แก้ปัญหาเองแบบนี้" เรานี่เงยหน้าด้วยความด้านชาเลยค่ะ
ก็แล้วทั้งหมดที่เคยทำมาเรียกว่าอะไร? พอร้องขอให้ช่วยก็ไม่มีใครสนใจ เพราะเห็นเป็น "เรื่องเด็กเล่นกัน" งั้นเหรอ?
งั้นสินะคะ?
แม้ตอนนี้เราอายุ19แล้ว เขียนไปก็น้ำตาไหลไป
นับแต่เรื่องวันนั้นจบมา เราก็เปลี่ยน ไม่ใช่คนแบบเดิมอีกแล้ว จนบัดนี้เราปฏิบัติตัวเป็นลูกที่ดี แต่ก็ไม่คิดคาดหวังอะไรจากพ่อแม่อีก
เพราะลึกๆเรายังจำฝังใจว่า"เค้าช่วยอะไรเราไม่ได้" เราเท่านั้นที่ต้องสู้ด้วยตัวเอง เรากลายเป็นคนบุคลิกมืดๆเทาๆ แม้ภายนอกจะดูเป็นคนเฮฮา
แต่เราไม่เคยไว้ใจใครอีกเลยแม้แต่พ่อแม่ เราไม่เคยเชื่อในสิ่งที่พ่อแม่ตัดสินใจได้อย่างสนิทใจอีก
คำพูด/คำแนะนำของพ่อแม่ มีผลต่อการกระทำของเราน้อยมากมาตั้งแต่ตอนนั้น เพราะเราหมดความเชื่อถือไปแล้ว
แม้จะผ่านมานานแต่มันเหมือนรอยแผลเป็นในใจเรา
ที่นึกถึงทีไรเราก็จะหยุดพูดกับพ่อแม่ หยุดทานข้าว หยุดกิจกรรมทั้งหมด แล้วเดินดิ่งเข้าห้องนอนไปเลย
เราทิ้งตัวเองคนเดิมไว้ในห้องปกครองนั้น ห้องที่แม้แต่พ่อแม่ที่รู้ว่าเราถูกแกล้งก่อนก็ว่าเราผิด
แล้วปล่อยให้คนอื่นใช้คำพูดกระหน่ำซ้ำเติมเรา ให้เค้าทำร้ายจิตใจเราได้ ด้วยความเต็มใจ
เอาหละ วันนี้คุณตัดสินใจได้รึยัง ว่าจะช่วยลูกยังไง เมื่อลูกถูกแกล้ง
เวลาที่ "ลูกถูกแกล้ง" คุณแก้ปัญหาอย่างไร?
เวลาลูกถูกแกล้งโดยเฉพาะเด็กเล็กหรือเด็กประถมเนี่ย ปกติพ่อแม่แก้ไขกันยังไง
ถ้าคิดว่าเราดราม่าเกินไป คิดว่าเราเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาเป็นเรื่องใหญ่ ก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะคะ
ปกติที่เราเห็นบ่อยๆมันก็มีไม่กี่ทางเลือกนะ เท่าที่เห็น
-เรื่องของเด็ก ให้เด็กเเก้กันเอง
-รายงานครูไว้ เพื่อป้องกันลูก
-เข้าไปคุณกับพ่อแม่เด็กที่มาแกล้งลูก
-หรือไม่ก็จัดการดุเด็กเกเรตัวต้นเหตุเลยโดยตรง
จู่ๆเราก็นึกถึงเรื่องสมัยเด็กของตัวเองเอง สมัยที่เราถูกแกล้ง...
แม่เราใช้หลักการ "เรื่องของเด็ก ให้เด็กแก้กันเอง"
แต่เรารู้สึกว่าการตัดสินใจของแม่ตอนนั้นมันผิดพลาดรึเปล่า? เพราะมันเปลี่ยนเราให้เป็นคนแบบนี้จนปัจจุบัน
คือตอนเด็กเราจะโดนเด็กผู้ชายกลุ่มนึงแกล้งทุกเย็นเลยค่ะ ตอนนั่งรอแม่
คือเราเป็นนักกีฬา เราก็เอาลูกบาสไปเล่นที่รร.ตลอด
แล้วเราก็มักจะถูกกลุ่มเด็กผู้ชายแย่งลูกบาสไปเล่นด้วยความที่ของเรามันใหม่กว่าของโรงเรียน
เวลาแม่มารับ เราจะขอคืนก็ไม่ค่อยจะให้ บอกให้มาเอาพรุ่งนี้ จะเล่นต่อก่อน อะไรแบบนั้น บางทีมาทวงตอนเช้าก็ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ไหน ต้องหาเองตามพุ่มไม้หรือตามกองลูกบาสที่โรงเรียน จนครูคิดว่าเราจะขโมยลูกบาสรร.กลับบ้าน
พอเราไปบอกแม่เรา... ขอให้แม่เราช่วยพูด
แม่เราบอกให้เราคุยเองค่ะ แม่ไม่คุยให้
เราก็ไม่ยอม เพราะเราเองก็พูดหลายรอบแล้ว แต่แม่บอกว่า
ของๆเราเอง เราต้องรักษาเอง ไม่งั้นก็ไม่ต้องเอามา(แต่เราอยู่ชมรมบาสนิ ก็ต้องพกละ) ถ้าแม่ไปพูด แม่เป็นผู้ใหญ่ แม่ก็ดูไม่ดีจริงมั้ย?
เวลาเจอปัญหาหนูก็ต้องแก้ไขด้วยตัวเองสิ จะมัวแต่ฟ้องครูฟ้องแม่ไม่ได้หรอก(อาจเป็นทางแก้ปัญหาที่ถูกต้องสำหรับผู้ปกครอง แต่สำหรับเด็กคนนึง มันเป็นปมด้อยมาตลอดชีวิต)
นาทีนั้นเรารู้สึกเหมือนอะไรในใจเรามันพังทลายลง... แม่ปกป้องเราไม่ได้? แม่เห็นแม่รู้เราถูกแกล้งแต่ไม่ทำอะไรเลย? แม่เป็นแม่เราแต่แม่เข้าข้างคนอื่น? ฯลฯ คือ ณ ตอนนั้นชีวิตสับสนมาก เหมือนที่พึ่งเดียวของเราลอยแพเราไปแล้ว(ถึงจะดูเว่อร์ แต่ตอนนั้นเราน้อยใจมากนะ)
และแล้วด้วยคำของแม่ "เราต้องแก้ปัญหาเอง" เรื่องเลยจบไม่สวยเท่าไหร่นัก... พอรู้สึกเหมือนไม่มีที่พึ่ง มันปลุกเราให้เกิดความก้าวร้าว
การอยากใช้กำลังป้องกันตัว และความเกลียดชัง มันแทรกเข้ามาในใจเรื่อยๆ
วันนั้น เรากำลังจะกลับบ้าน ตัดสินใจไม่เล่นบาสเย็นนั้น แต่เด็กชายกลุ่มเดิมก็เข้ามาจะเอาลูกบาสไปเล่น เราบอกว่าไม่ได้ วันนี้รีบกลับ
เขาก็พยายามแย่งจากมือเรา เราไม่ยอมและดึงหลบ มันก็เข้ามาล๊อคตัวเราแล้วจะดึงลูกบาสไป
ปกติเวลาเราถูกแกล้ง ใจเราก็จะนึกถึงแม่ค่ะ แต่เหมือนนึกไปได้แค่วิเดียว คำว่า"แม่ปกป้องเราไม่ได้" มันก็แทรกขึ้นมาในหัวเลย
วินั้นเลยเอาถุงลูกบาสนี่แหละ เหวี่ยงกระแทกหัวคนแย่งบอลข้างหน้าจนล้มตึงไปท่ามกลางความตกใจของคนแถวนั้น
ที่คิดว่าการแย่งลูกบาสเป็นแค่ "เรื่องเด็กเล่นกัน" เราไม่จบค่ะ ด้วยความที่อัดอั้นมานาน
และด้วยความที่เชื่อว่า เราคือเรา มีแค่เราคนเดียวที่ปกป้องตัวเองได้ เราเลยกระหน่ำกระทืบเด็กผู้ชายที่ล้ม แล้วก็จัดการคนด้านหลัง ชุนลมุนวุ่นวายมาก เสียงร้องไห้(ของพวกนั้น)ระงมไปหมด
แม้แต่จนมีครูมาแยก เราก็ยังได้ลงเท้าบนหน้าอกหนึ่งในพวกนั้นจนหงายตึงไปอีกตั้งดอก...
จบที่ห้องปกครองสิคะ พวกพ่อแม่เด็กฝั่งนู้นก็มา แม่เราก็มา เราก็นั่งตรงนั้นแหละ ไม่มีความรู้สึกผิดหรือกลัวอะไรเลย เพราะเราคิดว่าเราทำถูกต้องแล้ว
ครูก็ว่าเรา แม่ก็ว่าเรา พ่อแม่ฝั่งนู้นก็ว่าเรา
แล้วสิ่งที่ผู้ใหญ่พวกนั้นพูดคือ... "ทำไมไม่บอกครู" "ทำไมไม่บอกพ่อแม่" "ทำไมแก้ปัญหาเองแบบนี้" เรานี่เงยหน้าด้วยความด้านชาเลยค่ะ
ก็แล้วทั้งหมดที่เคยทำมาเรียกว่าอะไร? พอร้องขอให้ช่วยก็ไม่มีใครสนใจ เพราะเห็นเป็น "เรื่องเด็กเล่นกัน" งั้นเหรอ?
งั้นสินะคะ?
แม้ตอนนี้เราอายุ19แล้ว เขียนไปก็น้ำตาไหลไป
นับแต่เรื่องวันนั้นจบมา เราก็เปลี่ยน ไม่ใช่คนแบบเดิมอีกแล้ว จนบัดนี้เราปฏิบัติตัวเป็นลูกที่ดี แต่ก็ไม่คิดคาดหวังอะไรจากพ่อแม่อีก
เพราะลึกๆเรายังจำฝังใจว่า"เค้าช่วยอะไรเราไม่ได้" เราเท่านั้นที่ต้องสู้ด้วยตัวเอง เรากลายเป็นคนบุคลิกมืดๆเทาๆ แม้ภายนอกจะดูเป็นคนเฮฮา
แต่เราไม่เคยไว้ใจใครอีกเลยแม้แต่พ่อแม่ เราไม่เคยเชื่อในสิ่งที่พ่อแม่ตัดสินใจได้อย่างสนิทใจอีก
คำพูด/คำแนะนำของพ่อแม่ มีผลต่อการกระทำของเราน้อยมากมาตั้งแต่ตอนนั้น เพราะเราหมดความเชื่อถือไปแล้ว
แม้จะผ่านมานานแต่มันเหมือนรอยแผลเป็นในใจเรา
ที่นึกถึงทีไรเราก็จะหยุดพูดกับพ่อแม่ หยุดทานข้าว หยุดกิจกรรมทั้งหมด แล้วเดินดิ่งเข้าห้องนอนไปเลย
เราทิ้งตัวเองคนเดิมไว้ในห้องปกครองนั้น ห้องที่แม้แต่พ่อแม่ที่รู้ว่าเราถูกแกล้งก่อนก็ว่าเราผิด
แล้วปล่อยให้คนอื่นใช้คำพูดกระหน่ำซ้ำเติมเรา ให้เค้าทำร้ายจิตใจเราได้ ด้วยความเต็มใจ
เอาหละ วันนี้คุณตัดสินใจได้รึยัง ว่าจะช่วยลูกยังไง เมื่อลูกถูกแกล้ง